Wśród willi mieszkalnych i domów wielorodzinnych bardzo niewiele jest takich, w których można znaleźć jakieś odwołania do secesji. Niekiedy w obiektach z pierwszej dekady XX w. pojawiają się motywy o charakterze secesyjnym, za każdym jednak razem funkcjonujące w ramach kompozycji modernistycznych lub historyzujących.

 

Przykłady:

Willa Bauermannów; proj. Albrecht Dueller, 1905-06

 

Willa Maxa Buchwitza, róg ul. Krasickiego i Ostrawickiej; proj. Ernst Krause, 1907 r.- budynek w całości wzniesiony w stylistyce secesyjnej. Zwarta, choć nieregularna bryła charakteryzuje się gładko otynkowanymi elewacjami rozczłonkowana oknami o bardzo zróżnicowanych wykrojach.

 

 

 

 

 

W pierwszych latach XX w. wśród willi romantycznych zaczęły pojawiać się takie o zredukowanej ilości dekoracji, co było znakiem wpływów modernizmu, przy pozostawieniu rozczłonkowanej i nieregularnej bryły. Koncepcje modernistyczne z czasem doprowadziły do wyraźnych zmian w architekturze willowej. Skala i tempo następujących w budownictwie Szczecina zmian, są tym bardziej znaczące przy porównaniu z wcześniejszymi dekadami. Przyczyną takiego stanu rzeczy było poprawienie się sytuacji gospodarczej, jak i fakt, że idee modernistyczne odwoływały się tradycjom północnoniemieckiego mieszczaństwa, co musiało być bliskie szczecińskim elitom. Koncepcję domu modernistycznego pojmowano jako dom wiejski, który pozwala na prowadzenie życia w zgodzie z naturą w kręgu rodzin, podobnie jak miało to miejsce w Anglii.

Przykłady:

Willa Anny Ruechardt; proj. Rudolph Gille, 1906 r. – funkcję jadalni przejmuje sień

 

Willa Johanna Burmeistera, ul. L.Waryńskiego; proj. Rudolph Gille, 1910-11 – funkcję jadalni przejmuje sień, dom silnie związany z ogrodem (obniżenie poziomu parteru przez zlikwidowanie wysokiego cokołu).

 

 

 

 

 

 

Szczególnie interesujące wśród szczecińskich willi są trzy dzieła będące artystycznymi importami. Pierwszym z nich jest wspomniana już Willa Fritza Lentznera z lat 1910-11, wg proj. Wilhelma Lossowa i Maxa Kuehnego. Na parterze zorganizowano ogromną dwukondygnacyjną sień z kominkiem i głównymi schodami. Całkowicie zrezygnowano z salonu, powiększając tym samym jadalnię. Drugim interesującym przykładem jest Willa Thelemannów na rogu ulic J.Bojki i A.Cieszkowskiego wybudowana w 1913 r. wg planów Ernsta Muellera i Richarda Brodersena. Obiekt ten miał być wzorem dla budujących swoje domy w tej okolicy. Układ wnętrz przypominał projekty Muthesiusa. Trzy połączone amfiladowo pomieszczenia na paterze tworzyły zespół wnętrz reprezentacyjnych, uzupełnionych stosunkowo niewielką sienią. Trzecim ważnym obiektem jest Willa Carla Ossenta z 1911 r. zaprojektowana przez Brunona Moehringa. Był to jeden z największych domów powstałych w tamtym czasie w Szczecinie. Zastosowany w willi amfiladowy układ pomieszczeń nadał całości pałacowego charakteru. Duży nacisk położył projektant na funkcje reprezentacyjne, a więc kompozycję symetryczną, która kojarzona była za najbardziej reprezentacyjną.

 

Pozostałe przykłady:

Willa Georga Rohrbecka, Plac Jakuba Wujka; proj. Adolph Thesmacher, 1911-12 -  jedna z najważniejszych willi pochodzących z tego okresu w Szczecinie. Sień zredukowano do rozmiarów szerokiego korytarza i połączono z klatką schodową, wokół której zgrupowano pomieszczenia mieszkalno-reprezentacyjne. Osiowość kompozycji podkreślała rolę symetrii w układzie wnętrza, nadając mu reprezentacyjnego charakteru.

Pomimo kształtowania się nowych nurtów w architekturze rezydencjonalnej, wiele powstających domów wciąż charakteryzowało się na tradycyjnych układach wnętrza.